Millennial 3.0
Oh lieve, verwarde millennial,
je wordt geconstrueerd,
beschreven nog tijdens dit,
debiele gedoe,
dit debiele gedoe met prikkels en beeldschermen
maar vroeger niet want dat maakt uit.
Dat jij nog weet hoe de draaischijf op oma’s telefoon werkt.
Hoe snel haar vingers nummers konden toveren.
Op je trouwring laat je ‘open’ graveren
Je tatoeages worden plaatjes voor je kinderen om woorden mee te leren.
Bloem, hamer, portico.
Sexy, patriarchaat, vluchtroute.
Je denkt dat je carrière moet maken terwijl je barend, bloedend, voedend luiers verschoond
Je denkt dat je je steentje bij moet dragen
Misschien ook financieel iets in moet leggen
Dus wordt je
schrijver
Een droom die uitkomt, een boek en echt boek, een kind, een echt kind. Van vlees, bloed en inkt.
Nu ze allemaal uitgekomen zijn vraag je je af wat je met de rest van je leven van plan bent
Als iemand van zeventien net klaar met school,
ik wil een fucking tussenjaar
OF
Boeken schrijven afwisselen met btw aangifte
‘heeft u dit kwartaal weer niets verdiend, druk op doorgaan’
Doorgaan
terwijl je bloeddoorlopen ogen niet meer opengehouden door wetsverbredende substanties
maar door doorgehaalde nachten
van doorgezette dagen
van wachtend op de ochtendzon de moed der wanhoop zoeken
vol liefde, melk en tranen - in hydrofiele doeken
de wallen van mijn wallen permanent diep paars gekleurd
laatst zowaar met het idee van een schoonmaker geflirt
een schoonmaker
zoals ik zelf wcs bij rijke mensen
toen ik nog jong en heet was
en METOO en goede naam voor een girlband
toen de wachtlijst voor EMDR mijn naam niet droeg
In elke club en kroeg de beat mijn posttraumatische stress voor zich uit stampte
elke slag een stoot,
elke nacht een nieuwe kans om te vergeten
en toch begon het echte leven
de eerste rimpel toen de oudste plots geen lucht meer kreeg
en opgenomen dagen langzaam ook mijn lucht wegnamen
het geluid van de machine’s moest bepalen of
wij er samen
of ik alleen
uit zouden komen
Deze rimpels van het lachen toen mijn peuter ‘shitzooi’ zei
de laatste van de dagen dat mijn derde net geboren
ik hen aan dezelfde machines was verloren
dat ik tot alle goden heb gebeden
voor Allah, Odin, Zeus en Adonai,
Had ik wel lichaam maar geen lucht weten te geven
De eerste nacht dat ik zonder mijn baby sliep las ik in de krant dat
het laatste werkende ziekenhuis in gaza was afgebrand
de dokters vermoord
de plastic babybakken leeg
De vierde nacht dat ik zonder mijn baby lag zag ik in de krant dat
pasgeboren kinderen met z’n zessen in het bakje lagen waar mijn kind alleen
geen ouders meer die op andere verdiepingen aan ze dachten
misschien een moeder die wanhopig hun leed probeerde te verzachte, haar uitgevochten lichaam nog één keer om haar kind te vouwen
De schuldeisende opluchting die kwam toen ik diens huidje voelde
uren nog bloedend op een stoel zat
ademde ik
om voor te doen
hoe ademen moet
door je neus in
door je mond uit
tot de cijfers naar de honderd sprongen en de arts super nonchalant zei
‘ja, zo werken moeders’
zo werken moeders
De millennial moeder is minimalist uit wanhoop.
Heeft adhd en leeft op de grens van een burnout met een man die wel in antifa geloofd maar niet weet wat antikal is
Is nooit verzonnen omdat iedereen hen vergat in boeken te schrijven
Je mag kiezen tussen burgerlijk worden of zo fucking moe blijven
Je mag kiezen tussen liefde of je haren wassen
Je mag blauwe plekken kussen en in potjes plassen
Ik hou van jou
Ik hou alleen niet zacht van jou maar blauwe plekken makend bloeduitstortend rauw van jou
Jij
Mijn lieve millennial
