Rauw 1 of Millennials

Oh lieve mooie millennial,

Jij die geboren bent in een tijd die we een generatie fantaseren, 

Jij die volgens hen niet werkt en volgens werk niet kan studeren. 

Jij die volgens je studie niet werkt en volgens je vrienden niet feest, 

Jij die volgens je feest niet werkt, het is weer weekend geweest.

Oh lieve, verwarde millennial, 

je wordt geconstrueerd, 

beschreven nog tijdens dit, 

debiele gedoe, 

dit debiele gedoe met prikkels en beeldschermen 

maar vroeger niet want dat maakt uit. 

Dat jij nog weet hoe de draaischijf op oma’s telefoon werk.

Hoe snel haar vingers nummers konden toveren.

Jij die je vrienden ziet trouwen en baren, 

Jij die geen kinderen wil omdat deze planeet op zal zijn. 

Jij die geen kinderen wil omdat je geen kinderen wil 

en daardoor exotisch bent. 

Jij die wel kinderen wil maar misschien beter in je eentje dan met een man

 - die zich bemoeit en ze dan wie weet, verpest.-

Jij die verward en vermoeid een duizenddubbelleven leidt, 

die wel tevreden bent met nieuwe chemische pilletjes 

omdat de wet achterloopt op de straat.

En toch ben jij retro, 

Bedachtzaam, 

Vegetarische met schaamte omdat een ei ook niet ok is. 

Kopen we onze kleren tweedehands, 

Daten we onze mannen zoveelmeerstehands zonder gezeur 

want het geeft kleur aan dit al tijdens het leven omschreven gedoe wat de millennial wekelijks herhaald, 

reproducerend moet en zal leven

- om ook eens wat terug te doen, te geven-

vrijwilligerswerk.

Ik was in mijn eentje uit eten 

Een restaurant op een kruispunt. 

Een millennial eet alleen en schrijft daarover 

Op het kruispunt begon ik aan een paper over radicale intersectionaliteit.

Vraag me af hoe erg het zou kunnen zijn dat mijn ex het mooiste meisje van de studie zoende. 

Zoek ik een pijnscheut die ik niet kan vinden. 

Dan was het waarschijnlijk gewoon mooi om te zien in mijn hoofd. 

Ik glimlach tegen de oneindige lege mogelijkheid die op de stoel voor mij zit. 

Een gedeconstrueerde date.

Bestel ik als dessert een crème brulee

Hij zei een paar dagen terug in bed dat er niets beters was dan seks,

ik opperde crème brulee.

Hij knikte instemmend.

Twee mannen spreken me aan terwijl ik het laatste beetje gesmolten karamel van mijn lepeltje lik.

Zij gaan nog uit, ik zou mee moeten, 

Ik zeg dat ik liever alleen ben vanavond. 

Hij vraagt of ik een leuk boek lees, 

‘ja’. 

‘Is het van die nieuwe schrijver?

Die net zijn debuut heeft geschreven?’

‘Nee. Het is van Jaques Derrida,

die is al dertien jaar dood helaas.’ 

‘Gaat het boekje over seks?’ -

‘Waarom niet’ zeg ik.

‘Je weet ons wel te vinden als je je nog bedenkt.’

Ik bedenk me

dat als ik me bij al die keren dat ik me nog kon bedenken bedacht had, 

ik mijn diploma niet had gehaald.

Er loopt een vrouw met een hoofddoek langs,

een vrouw die waarschijnlijk de Nederlandse identiteit kapot wil maken, 

ons land wil verscheuren, 

onze vrouwen verkrachten… 

Ze leert haar huppelende zoontje in vijf talen dankjewel zeggen.

Shokran, merci, Danke, thank you, dankjewel 

We stappen dapper door de muur van rook 

Voelen de bas in onze buiken onvoorspelbaar drammen,

We gaan dansen. 

Hij houd haar vast, 

Ze trekt weg, 

Hij grijpt met zijn klamme vingertjes opnieuw richting haar schouders. 

Ze trekt weg. 

Ik draai me om: ‘Ze wil niet met je babbelen!’

Ga voor hem staan. 

Ik ben een klein blond meisje maar je moet niet focken met mijn vrienden. 

Ik ben goed in boos worden op klamme vingertjes. 

Ik praat beneveld 

‘Ik haat bijna niemand maar hem’ zegt zij. 

‘Ik haat die van mij ook, als enige’ 

‘Het is niet dat ik hem zou vermoorden maar’ 

‘Ik zou hem zelf niks aan doen en toch’  

‘Als die van mij dood is drink ik er een biertje op’ 

‘Als hij sterft zou ik een dansje doen’

Het zijn er meer dan je denkt, 

Het zijn er meer die je kent.  

Ze zijn niet klein en weerloos 

Ze zijn niet beschadigd als een gebroken steeltje van zo’n lelijke rot tulp. 

Het zijn er meer dan je verwacht. 

Echt ook de millennial wordt verkracht.

Alleen zelden door een hoofddoek.

Zij werkt met sieraden, 

Zo anaal precies dat ze er psychotisch van wordt. 

Heeft een optie op een winkel speciaal voor mannen, 

van hetzelfde merk, 

om brak in te zijn. 

Waar ze boekenleggers verkopen. 

Speciaal voor de man want de man leest een boek 

en de vrouw draagt een sieraad. 

Zo anaal dat ik er precies psychotisch van wordt.

Als je genoeg van die grote brokjes neemt dan merk je het wel hoor. 

Bijnemen, afnemen, afhaken, nee bijnemen en doorgaan tot de zon schijnt 

tot het bijnemend toenemen weer afnemen wordt en ontbijten. 

Iedereen is lelijk in de ochtend, maar wij worden bruiner. 

Wij zetten door omdat we slapen verspilling vinden. 

Oh lieve vermoeide millennial.

Het meest gekke wat hij wel wou zeggen: 

dat hij met een vrouw van 50 naar bed is geweest. 

Vrouwen tussen de 42 en 48 zijn echt nog wel te doen zegt hij, 

50 is een hele andere categorie. 

Dat bedacht hij zich dus niet van te voren.

Bij mannen is dat kennelijk niet, 

die worden steeds mooier of takelen niet zo plotseling af. 

Iets met grijze haren en kaaklijnen;

Dat is een misverstand ben ik bang.

Vrouwen zijn gemiddeld zoveel mooier dan 

de gemiddelde man. 

Zelfs als jij ze na 50 jaar niet prachtig meer vind 

zijn ze 50 jaar lang gemiddeld mooier geweest

Gemiddelden bestaan helaas niet

maar als ik de zachte buiging die haar heupen maakt 

vergelijk met het hangen van zijn ballen. 

Doe mij maar 50 jaar vrouw. En meer daarna.

‘Wat vinden jullie van voeten? 

Qua seks? 

Wat vinden jullie van voeten en tenen, van zuigen en sabbelen?’ vroeg hij. 

Wat vinden jullie van alles doen wat we niet uitspreken?

Van alles proberen wat we niet durven te zeggen?

Seks is onophoudelijk leerzaam.

Zo is er een groot verschil in gevoeligheid tussen vrouwen borsten. 

Dat is leerzaam. 

De piemel heeft dat verschil ook. 

Dat wist de piemel niet van zichzelf omdat hij enkelvoudig is 

En zich niet vaak vergelijkt.

Ik had geen manieren, in ieder geval niet genoeg. 

Dat vond mijn ex. 

Als ik een boer liet vond hij me precies 2 minuten niet meer sexy. 

Als ik mijn glas verkeerd vasthield knikte hij gepikeerd heen en weer terwijl hij teleurgesteld zijn hoofd liet zakken.

Als ik met mijn eten speelde zei hij streng

‘Gaia!’

Dan stopte ik braaf. 

Ik deed mijn best maar ik heb gewoon geen manieren, althans niet genoeg. 

Omdat ik met een moeder ben geboren die wel huizen kan kraken 

maar geen boontjes kan koken. 

Die van hem net andersom.

Nooit te jong om bij te leren, de nieuwe Italiaan keek,

Mijn hand bewoog naar mijn wijnglas

Net op tijd was ik, met de richting aanpassen, net op tijd  

afremmen en naar beneden afbuigen. 

Ik pakte elegant het steeltje, 

ik denk dat hij toen besloot dat ik wel de moeite waard ben.

Ik ben hoe dan ook de moeite waard want dat staat in alle zelfhulpboeken. 

'Jij bent de moeite waard.'

Dat heb ik mijn spiegel nog nooit verteld. 

Misschien heeft mijn spiegel nu een complex.

Ik zit hier met een koltrui aan te zweten op mijn werk 

omdat de bloeduitstortingen, bijtvlekken en blauwe plekken 

die hij achterliet in mijn nek niet de bedoeling zijn bij mijn baan, 

Precies dat beetje veel te ver gaan voor mijn serieuze kantoor baan. 

Maar niet voor mij. 

Ik verschil in veel opzichten erg van mijn baan.

Ik zweet en denk terug terwijl de lijn even rust houd. 

Ik ben het meisje wat je krijgt als niemand anders op kan nemen, 

ik ben het meisje wat je nergens mee kan helpen omdat ik werkelijk niets van computers  weet, 

Mijn contract zou achter functie moeten schrijven: 

De eeuwige teleurstelling aan het einde van de lijn.

Verpak je gas in een glimlach, je rotting in een blousje, je schimmel in een slipje

Ik leer langzaam wel hoe vrouw te zijn

Oh mijn lieve, mooie millennial.

We doen ons best (in zekere zin) 

We houden vol (soms) 

We werken harder dan ze denken 

en feesten meer dan goed voor ons is 

maar te weinig in verhouding tot de banden van onze vriendschappen.

Oh mijn lieve vermoeide millennial. 

We zijn verzonnen in het echt 

We willen vernieuwend retro zijn 

wij willen met de mannen vechten terwijl we ze mensen noemen; 

zij hun boeken lezen, 

wij onze sieraden kapot trekken, 

zij onze zielen scheuren 

wij praten en praten om ze terug te pakken 

wij willen vrouwen mensen noemen ook na de 50; 

wij willen het liefst alles wat er kan doen 

en ook zoveel mogelijk laten in verband met onze voetafdruk 

wij willen geen interpunctie alleen nog puntcomma; 

wij leven van puntcomma tot puntcomma; 

niets houd ooit op in de vermoeide doorgehaalde intelligente hoofden van de slapende millennial; 

ik hou van jou al besta je net zo min als de boekenlezende vrouw in het psychotisch makende winkeltje waar zij anaal precies haar sieraden maakt; 

ik hou alleen niet zacht van jou maar blauweplekkenmakendbloeduitstortendrauw van jou. 

Jij, mijn lieve millennial.